Eén of twee keer per jaar komen we als broers en zussen met zijn allen bij elkaar. Toen mijn moeder nog leefde (mijn vader is al bijna 25 jaar geleden gestorven) waren die bijeenkomsten altijd zo rond haar verjaardag. Na haar dood hebben we besloten die traditie voort te zetten. Door allerlei omstandigheden bestond het gezin altijd uit twee delen. De oudere kinderen, en de jongste. Die laatste ben ik. En tot op vandaag sta ik in zekere zin los de anderen. Heel lang is dat een pijnlijk en bepalend deel van mijn bestaan geweest. Maar het is tegelijkertijd ook een geweldige gift geweest. De sporen van die situatie van toen zijn nu diep deel van me. Vorige week waren we met z’n allen in Londen. Ik zie dat er dingen zijn die ik niet met de anderen deel. Een band die niet gemaakt werd in mijn jeugd kan ik niet later alsnog maken. De breuk is onherstelbaar. Een aantal jaren geleden besefte ik dat ik de ook niet meer wil herstellen. Het is niet meer nodig en dat is een bevrijding. Ik omarm mijn leven en koester de pracht, ook van de verwondingen. Alleen daardoor, dwars door de verwondingen heen, is te zien wat de wonden werkelijk zijn. In 2008 zond de BOS een documentaire uit over Taizan Maezumi Roshi. In die documentaire zit een fragment van een toespraak van Maezumi Roshi. Dat fragment vind ik het meest ontroerend en treffend van de documentaire. Hij zegt: “Wat ik ook aan vreugde, pijn, verdriet ervaar, wat ook mijn last is of plezier; de ware aard er van is leeg. En omdat dat zo is, kan ik het nemen zoals het is.”

Na een aantal herhaalde technische problemen ben ik overgestapt naar een nieuwe blogmachine. Soms kunnen computers en internet een diepe machteloosheid teweeg brengen. En kennelijk ben ik niet de enige die daar soms last van heeft.  Het filmpje mag dan lollig lijken, maar als je je inleeft in de emoties van de man, is de lol er snel af.
Zou mij zoiets na bijna 18 jaar meditatie-beoefening niet meer kunnen overkomen? Ik hoop het. Nu ben ik nog nooit zo razend geweest dat ik, als de man op het filmpje, inboedels of computers heb gemold, maar ik ben zeker niet vrij van gevloek als de dingen niet gaan zoals ik hoop. We zijn maar mensen en niets menselijks is ons vreemd.
Als mijn beoefening zou leiden tot een permanente staat van “diepe rust en sereniteit” zou dat gelijk staan aan vast zitten in een rustige cel. Als ik vast zit in de vergelijking tussen rust en onrust, vreugde en verdriet, de juiste staat van zijn en de (ongewenste) onjuiste staat van zijn, dan stroomt er in feite niets meer.
Vasthouden aan mijn wensen is ook vasthouden aan wat ik ongewenst vind in mijn leven.
Wat ligt er voorbij rust en onrust, voorbij macht en onmacht? Het is een stilte, een rust, die niet de rust is die tegenover onrust staat.
De ventilator van de computer zoemt. Onderdeel van een machine die soms niet functioneert zoals IK WIL. En tegelijk perfect zichzelf. Het enige probleem is eigenlijk IK WIL (gvd).

Mijn agenda is elektronisch en heeft een buitengewoon groot geheugen. Soms leg ik er ook haastige notities in vast, soms ook flarden tekst die ik hoor en wil onthouden. Ik frommel ze in mijn agenda en vergeet daarna vrijwel altijd dat het stukje tekst in mijn agenda staat. Vanmiddag was ik bezig om mijn agenda op te schonen en daarbij kwam ik het doodsgedicht tegen van Ikkyu dat ik lang geleden hoorde en opschreef. Dit gedicht is voorgedragen bij de herdenkingsdienst van Taizan Maezumi Roshi (mijn Dharma-overgrootvader) en toen ik het voor het eerst hoorde raakte het me diep. En het lijkt wel of dat nu ik het weer lees verder gaat, zonder einde. Het gedicht gaat als volgt:

I won’t die

I won’t go anywhere

I’ll be here

But don’t ask me anything

I won’t answer.

Wat werkelijk is, is hier en nu. Wie ik werkelijk ben, is ongeboren en onsterfelijk. Stil, zonder iets te weten of te herkennen, duister. Voorbij vraag of antwoord en voorbij leven en dood.

Vandaag en morgen houden we een zogenaamde “teacher circle”, een bijeenkomst met Roshi, Michel Sensei, en al Roshi’s opvolgers en leraren in opleiding. We doen dat zo’n vijf tot zes keer per jaar en meestal op zondagmiddag en maandagmorgen. Officieel hebben we het meestal over koan’s, maar in feite hebben we het over van alles en nog wat. Vaak gaat het over de dingen die we tegen komen als leraren. Tegenkomen in onze sanga’s, maar vaker nog over wat we tegenkomen in onszelf. Soms is het uiterst open en eerlijk, soms heel confronterend en rauw. Vaak is het vrolijk en gezellig. Bijna altijd is het warm en vol liefde. Soms is het gesloten en gecompliceerd en moeizaam en worstelen we met het hervinden van onze openheid. 
Jaren geleden vroeg Roshi me wat ik nu werkelijk van haar wilde. Mijn antwoord was: “Ik wil jouw helderheid.” Toen was helderheid en inzicht het belangrijkste. Als Roshi me dat nu weer zou vragen zou mijn antwoord zijn: “Ik wil niets anders dan steeds verder en verder mijn hart openen.” Door dat steeds opnieuw aan te gaan wordt ook steeds opnieuw bevestigd dat mijn grenzeloze hart altijd open en alomvattend is. En dat het werkelijke probleem is, dat ik dat steeds weer vergeet en dan opnieuw moet terugvinden.

Alweer op weg naar Parijs. Voor de zoveelste keer dit jaar. Soms vraag ik me wel eens af waar ik werkelijk thuis ben. Is dat nu Parijs of Den Haag? Den Haag is Helen, kids, sangha, cliënten, vrienden, strand, hond, enzovoorts. Allemaal synoniemen voor het woord liefde. Parijs is Roshi, Dubois sensei, sangha, roshi, vrienden, vlooienmarkt, roshi. Ook allemaal synoniemen voor liefde. Steeds vaker voel ik me verliefd op iedereen en alles. Zelfs verliefd op de worsteling die ook deel uitmaakt van het voortdurende ge-heen-en weer tussen Parijs en Den Haag. De thalys scheurt met 300 kilometer per uur voort op deze zonnige zaterdagmorgen. Het voorbijflitsende glooiende landschap van Picardie, met een grenzeloze, alomvattende, niets wetende hemel erboven. Die alles bevat en alles is. Al dit ben ik, en dit ben dit alles. Explosie en implosie.

Sinds een paar dagen staat er op de site een link naar kiva.org. Kiva is een initiatief van twee Amerikanen die geïnspireerd werden door een lezing van Muhammad Yunus. Nobelprijswinaar Yunus is een econoom uit Bangla Desh die een van de pioneers van het zogenaamde micro-krediet is. Kiva leent geen geld uit aan projecten maar garandeerd de leningen van lokale banken en kredietverstrekkers aan ondernemende mensen en groepen in ontwikkelingslanden. Op de site van Kiva kan je zelf intekenen (minimum bedrag is 25 dollar plus administratiekosten) op projecten die je aanspreken. Er is wel wat kritiek op Kiva (evenals op de andere initiatieven op dit terrein) maar de openheid en eerlijkheid waarmee kiva tot nu toe is omgesprongen met de kritiek spreekt me wel aan. Ik vond het in ieder geval een heel mooie en vooral directe en persoonlijke manier van steun geven. Het woord Kiva komy uit het Swahili en betekent Eenheid. Prachtig!

Als we vroeger naar de zomer-sesshin gingen in Vimoutiers in Normandië, kwamen altijd door het stadje Lisieux dat beroemd werd door haar heilige, Thérèse Martin. Ik ben nooit in de kathedraal geweest die tot haar eer is gebouwd in Lisieux, maar we zagen het enorme gebouw liggen als we door het stadje reden. Ik vraag me af wat deze jonge vrouw (ze stierf op 24 jarige leeftijd) die naar haar eigen zeggen “de kleine weg” bewandelde en in het kleine, in het normale dagelijkse leven god zocht, zou hebben gevonden van het pompeuze gevaarte. Haar autobiografie (Histoire d’un âme) overstijgt het gebouw. Een citaat: “Love comprises all vocations. Love is everything and embraces all times and all places. Love is eternal. My place […] is to be love. Thus I shall be everything.”

“Liefde omvat alle roepingen. Liefde is alles en omvat alle tijden en plaatsen. Liefde is eeuwig. Mijn plaats is het om liefde te zijn. Zo zal ik alles zijn.”

Morgen begint er een weekeind sesshin in Steyl en Helen en ik zijn bezig met de voorbereidingen. Grappig om te zien dat de voorbereidingen voor een kleine sesshin (twee dagen twaalf deelnemers) niet kleiner zijn dan die voor een grotere sesshin (vier dagen vijftien deelnemers). De aktielijst is even lang, mijn hart is even groot. De sandokai (identiteit van eenheid en verscheidenheid) zegt: “De weg kent geen noordelijke of zuidelijke leraar.” Mijn hart kent geen groot of klein. Voorbij groot en klein is het alomvattende geen. Mijn hart springt op van vreugde! 

Ik zit sinds maandag in Parijs en de tijd vliegt voorbij. Ik volg gewoon het dagelijkse schema en verder heb ik geen plannen. Dat wil niet zeggen dat ik niets doe. Dagelijkse gesprekken met Roshi, Zazen en Dokusan, een wandeling door Parijs terwijl we gewoon over koetjes en kalfjes kletsen. Schoonmaakwerkzaamheden, even een korte bijeenkomst om de activiteiten van de week door te nemen, de dagen zijn goed gevuld. En tegelijkertijd, geen verder doel dan wat er zich nu aandient. Niets te bereiken, niets te wensen, niets te willen, overgeven aan de eb en vloed van het centrum. Zo dadelijk toch nog eens zien of ik de vlekken op de douche vloer niet alsnog weg kan krijgen.

De moderne techniek staat voor niets. Ik zit in Parijs achter mijn oude laptop (model digitale stenen-tijdperk) en schrijf een blogstukje. Zo dadelijk wordt dat het internet op geslingerd en vanavond kan er al iemand in Nederland lezen wat ik heb geschreven. Ik weet niet of dat nu zo geweldig is, maar technisch kon dat vroeger niet toen alles nog met pen en papier ging en internet nog niet bestond. De verbindingen lijken sneller te zijn dan vroeger (froegâh hoor ik de Hagenezen zeggen). Tegelijkertijd weet ik dat nu, exact terwijl ik dit schrijf, een aantal sanghaleden in de zendo aan de Copernicusstraat aan het mediteren is. Ik weet het, ik voel het, en ik voel een diepe verbinding. Jullie zitten daar. Ik zit hier. Verbonden, of we dat nu weten of niet. Het is niet eens nodig dat ik die verbinding ervaar. Die is er en beïnvloedt mijn leven, zelfs zonder dat IK daar een ervaring van hoef te hebben. Ikloos ervaringloos. De warmte die ik voel bij de gedachte aan de sanghaleden in Den Haag, strekt zich zo moeiteloos uit tot alle levende wezens. Ik ga nog een uurtje zitten in de zendo.