Zittend op mijn kussentje, en kijkend naar het komen en gaan van mijn gevoelens, gedachten, emoties, valt me opeens op hoezeer dit alles lijkt op de werking van de zwaartekracht. Stel je een gedachte voor als een stofdeeltje, wentelend door de ruimte. Zo’n deeltje is een vervorming, een kromming van ruimte-tijd, zo leert Einstein ons, en dat zorgt ervoor dat andere deeltjes zich naar dat deeltje toebewegen. Dat is de werking van de zwaartekracht. En zo’n samenstel van twee deeltjes (gedachten) levert weer een sterkere vervorming en dus meer zwaartekracht op, zodat steeds meer gedachtenpartikeltjes, steeds sneller rond elkaar gaan draaien. Er ontstaan gaswolken, sterren, planeten. Hele melkwegstelsels van kennis, overtuigingen, emoties, concepten en ideeën met in het midden een zwart gat. Een samengeperste massa, waaromheen heel het stelsel draait. Noem dat zwarte gat maar even IK. Vanuit het perspectief van IK is IK het centrum van alles en draait alles om IK. Het is belangrijk dat we dit te zien als een proces en niet als een probléém. Gedachten zijn net zo min als sterren, planeten en zwarte gaten een probleem. Ze zijn er gewoon en ze klonteren samen. Zwaartekracht.

Maar als ons perspectief alleen maar dat van het zwarte gat is, zien we niet dat IK níet het centrum is. We zien niet dat er helemaal géén centrum is. Dat de ruimte overal is. Het perspectief van IK loslaten, het IK vergeten, opent het “perspectief” van heelal (heel al) dat alles omvat, zonder oordeel, zonder voorkeur, zonder grenzen, zonder weten. Er is een eindeloos proces gaande van klonteren en weer oplossen, van geboorte en dood, dat zich afspeelt in een eindeloze en tijdloze ruimte. Als de gehechtheid aan de soliditeit van MIJN gedachten, van MIJN lichaam wegvalt, wordt onmiddellijk helder dat de heelheid van zijn, zowel ruimte als tijd als materie omvat. Ik ben leegte-tijd-materie. Ik ben het proces. En leegte-tijd-materie-proces manifesteert zich in ieder stofdeeltje. Het kijkt door deze ogen, spreekt met deze mond, loopt met deze benen, typt met deze vingers.

Voor de liefhebbers voeg ik twee links toe, die ik kreeg van een sangha-lid. Ze leiden naar twee uitzendingen, hoorcolleges eigenlijk van Prof. Robbert Dijkgraaf. De eerste gaat over de oerknal (en bevat een leuke demonstratie van de zwaartekracht als vervorming van ruimte-tijd). Detweede gaat over de microkosmos, het universum van allerkleinste deeltjes.

De Oerknal http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/93392

Het allerkleinste http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/188722