Net terug uit Parijs. Na een indringend gesprek met Roshi realiseer ik me, dat ik eigenlijk gewoon niets te bieden heb en dat er ook echt niets te bieden is. Ik staar naar de conclusie dat ik zo vaak vast houdt aan een misplaatst gevoel van verantwoordelijkheid en voortdurende pogingen om te “helpen”. Maar in de kern van mijn verantwoordelijkheidsgevoel zit een desperate poging om apart te bestaan, om mijn ik te behouden en veilig te stellen en zelfs te vergroten. Want ik ben de helper en die anderen zijn de door mij geholpenen. Getver! Het is geen helpen, maar een zelfrechtvaardiging waarmee de werkelijkheid verhuld wordt.

Niets te bieden, geen helpen, geen helper, geen helderheid, geen troost, geen bevrijding, geen verlichting, zelfs geen ik. Absoluut helemaal niets. Me daaraan overgeven. Ik kan niet eens zeggen, “dat is wat ik wil”. 

Toen ik zondag met Flint (onze hond) door de duinen liep, zag ik een paar zeemeeuwen langs de duinenrij zweven op de wind. Met een minimum aan inspanning lieten ze zich drijven op de wind die vanuit zee tegen de duinenrij blaast en dus omhoog gaat. Zo volgden ze zonder vleugelslagen de lengte van de kust en verdwenen richting Katwijk. Ze verschenen, ze waren, ze verdwenen. Nisargadatta Maharaj heeft ooit gezegd: “Alle verschijnen en verdwijnen vooronderstelt een verandering tegen een onveranderlijke achtergrond”. De zeemeeuwen verschijnen tegen de achtergrond van de grenzeloze hemel. Alles wat verschijnt en weer verdwijnt, of dat nu de vorm heeft van een vogel of een gedachte, heeft een grenzeloze, ongeboren, eeuwige achtergrond. Noem deze achtergrond maar Leegte, of Zijn, of Bewustzijn. Niet mijn bewustzijn, maar alomvattend bewustzijn. Direct is dan duidelijk dat de meeuw, de gedachte, iedere vorm, zo compleet afhankelijk is van de achtergrond, en vice versa. Dat achtergrond en vorm compleet zichzelf en één zijn. Meeuw is hemel, gedachte is leegte, ik ben bewustzijn.