Een stukje schrijven vanuit Parijs op een Frans-talig toetsenbord is lastiger dan je waarschijnlijk denkt. Bijna alle A’s die je hier leest waren eerst Q’en. En iedere punt eerst een dubbele punt. Ook W en Z zitten op een andere plek. Lastig! In mijn hoofd zitten de toetsen op een vaste plek, terwijl in werkelijkheid de toetsen van plaats kunnen veranderen als ik van Den Haag naar Parijs ga. Al mijn mentale toetsen blijken eigenlijk ook vaak op een vaste plek te zitten zodat iedere keer als er iets onverwachts gebeurt, de verkeerde teksten geproduceerd worden. En iets onverwachts gebeurt er iedere seconde.
Tegelijkertijd blijk ik een onbeperkte capaciteit te hebben tot bewegen, tot veranderen van mijn perspectief. Dat veranderen van perspectief, bewegen, mezelf (mijn zelf) loslaten om wat er zich ook maar aandient te omarmen. Dat is liefde. Liefde is bewegen. Niet bewegen is vastzitten. Nisargadatta Maharaj zei ooit: “Liefde zegt: Ik ben alles. Wijsheid zegt: Ik ben niets. Tussen deze twee beweegt mijn leven.”