Vanochtend nèt voor zazen, scheurde ik het blaadje van 25 november af van de zenkalender die ik ieder jaar krijg van een dierbare vriend. Even een flits van Charlotte Joko Beck: “Verlichting is niet iets wat je bereikt. Het is de afwezigheid van iets. Je hele leven lang al ben je op weg geweest naar iets, heb je een of ander doel nagestreefd. Verlichting is dat allemaal loslaten”.
Maandelijks archief: november 2009
Moe
Een cliënt belde net om te zeggen dat ze aanzienlijk later gaat komen dan ze voorzien had. Dus ik moet even een afspraak omzetten. Een collega belde kort daarvoor om advies te vragen over een computerprobleem. Even stoppen met schrijven en meedenken dus. Het toetsenbord van mijn laptopje weigert dienst. GVD! Dat is een probleem dat ik zelf niet op kan lossen. Allemaal onverwachte situaties waar ik maar mee moet zien te dealen. Soms (eerlijk gezegd vaak) vind ik dat maar lastig. Dan ga ik me er druk om maken en wordt het me allemaal te veel op een gegeven moment. Dat gaat mijn bange brein roepen: “Dat kan ik toch niet aan allemaal?” Het valt me de laatste tijd erg op dat als ik het druk heb en moe ben en het gewoon zo laat zijn, dat ik dan veel minder last heb van drukte en moeheid. Maar als mijn IK daaraan toevoegt: “Jeetje wat ben ik moe zeg! En net nu ik het zo druk heb”, dan versterk ik de vermoeidheid en de stress en ga ik daaraan lijden. Kan er zonder IK gewoon moe zijn? Moe is.
Ontmoetingen
Iedere dag brengt tientallen ontmoetingen. Intense, bijvoorbeeld die met mijn cliënten of mijn mede-beoefenaren in de zendo, en minder intense, bijvoorbeeld met de cassiëre van de Albert Heijn. In iedere ontmoeting kan ik (als ik wil) de ander volledig tegenkomen. En daarin kom ik dus ook volledig mezelf tegen. Jammer genoeg ben ik in die ontmoetingen meestal vooral bezig met andere dingen dan de ontmoeting zelf. Ik ben bezig met mijn gedachten, mijn wensen, mijn doelen, mijn gevoelens, en heel vaak met de vraag: “Wat zal die ander van me vinden? Doe ik het goed? Doe ik het niet goed?” Kortom; IK ben bezig met IK en alle dingen die IK belangrijk vind en die me telkens afbrengen van datgene in mij wat er hier en nu is.
Rumi schreef ooit: “Ver voorbij ideeën over juiste handelingen en onjuiste handelingen, ligt een veld. Daar zal ik jou ontmoeten”.
Zazen op donderdagmorgen
Vanmorgen bij wakker worden hoorde ik een ruige regenbui rammelen aan de ramen. Guur herfstweer. Zittend op de rand van ons warme bed zei ik tegen Helen dat wie door dit hondenweer zo vroeg naar de zendo komt echte toewijding aan de dharma moet hebben. Want waar ik zelf gewoon bijna uit mijn bed de zendo in kan rollen, moeten anderen door weer en wind. En toen kwamen er zomaar drie mensen door weer en wind en duisternis naar de zendo. Dat is dus toewijding. Soms vraag ik me af of we wel voldoende waardering hebben voor ons eigen doorzettingsvermogen, onze eigen moed, ons eigen mededogen. Ik luister veel vaker en laat me veel dieper raken door mijn innerlijke criticus (die alles wat ik doe maar matig vindt en die nu waarschuwt dat ik gemakzuchtig dreig te worden en die dit stukje intussen behoorlijk klef begint te vinden). Mag ik alles ook met mildheid aanschouwen? Alles omvatten in eenheid en niets uitsluiten is een omarming van al. Dat kan je dus ook al omvattende liefde noemen.
Parijs – Den haag
Op weg terug in de trein van Parijs naar Den Haag ben ik in slaap gevallen. Zonder dat ik dat zelf merkte vielen mijn ogen dicht. Mijn laatste zicht op het Noord-Franse landschap was van een stralende schoonheid. Een heldere herfstnamiddag met overdrijvende buienwolken waar tussendoor de zon een oranje strijklicht wierp. Toen mijn ogen weer open gingen was de nacht gevallen en reden we Brussel binnen. Ogen dicht, ogen open, alles is anders. Telkens is het zo. Als de los van elkaar staande beeldjes van een film. Losse beelden die mijn ik aaneenschakelt om er een verhaal van te maken (want ik ben verslaafd aan verhalen). Maar het is alleen maar een film, een illusie. Het moment is telkens anders, telkens nu. In feite is mijn neiging overal een verhaal van te maken ook helemaal niet nodig. Het verhaal leidt af van de werkelijkheid. Dit nu behoeft geen verleden, noch een toekomst. Dit moment is dit moment.
Handleiding
Als ik een probleem heb, heb ik nog wel eens de neiging om vreselijk moeilijk te gaan doen, op zoek naar duidelijkheid. Maar eigenlijk zou ik mezelf steeds een oude uitdrukking moeten voor houden uit mijn ingenieurstijd namelijk: LEES EERST DE HANDLEIDING VOOR JE DE HELPDESK BELT. Veel van mijn vragen zijn heel simpel zelf te beantwoorden. En eigenlijk hebben mijn vragen zelden een antwoord nodig. De vraag is voldoende. Die nodigt namelijk uit om mijn racende brein vol onzekerheden en neurotisch gedoe te laten voor wat het is en gewoon mijn hart te openen, mijn innerlijke handleiding die geen handleiding is maar directe spontaniteit. Dit is de intimiteit tussen mijzelf en mijzelf. Kan ik gewoon vertrouwen op mijn hart? Kan ik mijn twijfel gewoon mijn twijfel laten zijn zonder daar iets van te vinden? Ik vind dat vaak vreselijk moeilijk. Maar gelukkig heb ik een hele goede helpdesk (mijn leraar) en die doet niets anders dan mij steeds terug te wijzen naar binnen, naar mijn hartleiding.