Ik zit in de Thalys op weg naar Parijs en weet dat dit stukje pas over een week of twee op het internet gaat verschijnen. Gek idee eigenlijk. Ik schrijf dit nu en heb geen idee wanneer jij (wie je ook bent) dit leest. Ik praat nu, ik schrijf nu, dit zijn mijn gedachten en gevoelens van nu. Dit nu strekt zich eindeloos uit. Nu is eeuwig. En als jij dit leest zijn deze gedachten ook jouw gedachten. Ze zijn van jou en ze zijn de mijne. Jij en ik. Twee is een.

Vanavond hadden we het over een koan uit de Denkoroku, een prachtige verzameling koan die de essentie van overdracht van leraar op leerling van heel veel kanten belicht. Eén van de verhalen gaat als volgt: “Tendo NyoJyo Osho kwam bij Setcho. Setcho vroeg hem: “Hoe kun je reinigen wat vanaf de oorsprong onrein is?” Tendo NyoJyo werke meer dan een jaar met deze koan. Toen, in een plotseling diep inzicht zei hij: “Ik heb die reinheid overwonnen.” 
Het gesprek van vanavond ging over al die verschillen en onderscheiden die we maken. Ik wil gelukkig zijn en niet ongelukkig. Ik wil helder zijn en niet verward. Ik wil de stilte in mezelf ontdekken en de herrie stil zetten. Telkens het een wel en het andere niet. Ik trek voortdurend grenzen en wil dan aan de “goede” kant komen of blijven. En dat terwijl de grenzen die ik trek ook nog voortdurend verschuiven. Waar ik even tevreden mee ben ben ik korte tijd verder alweer ontevreden mee. Kan ik voorbij rein en onrein, gelukkig en ongelukkig, helder en verward gaan? Wie ben ik voorbij al die tweedelingen?