Na een aantal herhaalde technische problemen ben ik overgestapt naar een nieuwe blogmachine. Soms kunnen computers en internet een diepe machteloosheid teweeg brengen. En kennelijk ben ik niet de enige die daar soms last van heeft.  Het filmpje mag dan lollig lijken, maar als je je inleeft in de emoties van de man, is de lol er snel af.
Zou mij zoiets na bijna 18 jaar meditatie-beoefening niet meer kunnen overkomen? Ik hoop het. Nu ben ik nog nooit zo razend geweest dat ik, als de man op het filmpje, inboedels of computers heb gemold, maar ik ben zeker niet vrij van gevloek als de dingen niet gaan zoals ik hoop. We zijn maar mensen en niets menselijks is ons vreemd.
Als mijn beoefening zou leiden tot een permanente staat van “diepe rust en sereniteit” zou dat gelijk staan aan vast zitten in een rustige cel. Als ik vast zit in de vergelijking tussen rust en onrust, vreugde en verdriet, de juiste staat van zijn en de (ongewenste) onjuiste staat van zijn, dan stroomt er in feite niets meer.
Vasthouden aan mijn wensen is ook vasthouden aan wat ik ongewenst vind in mijn leven.
Wat ligt er voorbij rust en onrust, voorbij macht en onmacht? Het is een stilte, een rust, die niet de rust is die tegenover onrust staat.
De ventilator van de computer zoemt. Onderdeel van een machine die soms niet functioneert zoals IK WIL. En tegelijk perfect zichzelf. Het enige probleem is eigenlijk IK WIL (gvd).