Dit weekeinde vertrek ik voor drie weken naar Parijs. Werken met mijn leraar, mediteren, met koans klooien, praten, gewoon de dagelijkse dingen die ik in Parijs doe. Ik heb de reis al zo vaak gemaakt, ben er al zo vaak geweest. En toch is dat iedere keer weer aanleiding voor gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij om weer naar Parijs te gaan om te werken met mijn leraar, te mediteren, met koans te werken …….. En aan de andere kant voel ik me bezwaard om Helen en de kids achter te laten, niet even met Helen op de bank te kunnen kletsen of met z’n tweeën even TV te kijken, gewoon de dagelijkse dingen die ik thuis doe. Als ik in Parijs ben, mis ik Den Haag en alles en iedereen in Den Haag, als ik in Den Haag ben mis ik Parijs en alles en iedereen in Parijs. Jarenlang worstelde ik met die ogenschijnlijke tegenstrijdigheden, tot ik me realiseerde: Dit is wat er is in mijn leven. Ik omvat dat allemaal. Er is geen tegenstrijdigheid, er is geen strijd nodig. Alleen het liefdevol omarmen van alles wat er is, zelfs mijn ogenschijnlijk tegengestelde polen en zelfs het gemis dat daar soms uit voortvloeit. Er zijn geen tegenstrijdige gevoelens, maar wel gemengde gevoelens. Hoe mooi! Tot over drie weken allemaal. 

Afgelopen dinsdag is Helen’s moeder (eindelijk) overleden. Ze was 87 en dement en leed aan een bloedziekte. Ze heeft in haar leven heel wat afgeleden. Drie lange jaren in een Japans gevangenenkamp, een dochter die door een ongeval om het leven kwam, de dood van haar man waardoor ze alleen achterbleef, een nare bloedziekte die haar kracht ondermijnde, Alzheimer met alle angsten en verlies aan controle van dien. En dat is maar een greep. Tegelijkertijd: Ze heeft een prachtig leven gehad. Opgroeien in een tropisch paradijs, een bijna levenslange diepe liefde in een zeer gelukkig huwelijk, een mooi en hecht gezin, rissen kleinkinderen, en een voortdurende expressie van liefde naar nagenoeg iedereen. Mens en dier, ze kon ze kennelijk alleen maar benaderen met een (soms bijna irritante) zachtheid en warmte. Zelfs over de Japanners die haar en haar familie onvoorstelbaar slecht hebben behandeld heb ik haar nooit iets verwijtends horen uiten. Dat zat kennelijk gewoon niet zo in haar. Ik voel me verdrietig, weemoedig en tegelijkertijd dankbaar en vooral opgelucht dat ze nu klaar is. Allerlei ogenschijnlijk tegengestelde gevoelens. Het is allemaal zo paradoxaal eigenlijk. Ze heeft geleden en was gelukkig. Ze was prachtig zacht en warm, en soms behoorlijk ongrijpbaar en onduidelijk (wat ik dan weer irritant vond). Ze was alles tegelijk. En ik ben alles tegelijk. En jij ook. Onze ware, al omvattende onbegrensde Boeddha-natuur is altijd zichtbaar. En in Helen’s moeder wel heel erg duidelijk. Boddhisattva Ineke Pelder-de Kat is over gegaan naar de andere oever. 

Gate Gate Paragate Parasamgate Bodhi Svaha.