Eergisteren spraken we in de Zendo over commitment en sinds dat gesprek is me duidelijker geworden dat ik preciezer wil omschrijven wat die term nu eigenlijk inhoud voor mij. Jaren geleden heb ik me gecommiteerd aan deze oefening die we zen noemen. En ik heb me gecommiteerd aan mijn leraar. Maar wat betekent dat nu eigenlijk? Betekent dat, dat ik andere dingen heb verwaarloosd? Ik weet dat Helen en mijn kinderen als gevolg van dat commitment mij vaak hebben moeten missen. Maar betekent dat ook dat mijn commitment aan hen dus minder is geweest? Mijn antwoord is nee. Mijn commitment aan zen en Roshi heeft ook mijn commitment aan mijn gezin vergroot. Het was niet of-of maar en-en. Commitment is overgave aan zen, aan mijn leraar, aan mijn gezin, aan mijn weg. Overgave aan mijn leven, inclusief de twijfels, de angsten, de dilemma’s, aan de ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Uiteindelijk is die overgave een overgave aan leven, niet mijn leven. Overgave aan leven is juist het loslaten van MIJN leven. En dat commitment is een enorme bevrijding.

Het nieuwe jaar is begonnen. Wat een enorme hoeveelheid lieve en warme groeten en wensen hebben we de afgelopen weken ontvangen. Zoveel mensen, zoveel verschillende uitingen! Kaarten in alle soorten en maten, brieven, mailtjes, hele websites en zelfs persoonlijk gebrachte nieuwjaarwensen. En tegelijkertijd is de kern van die verschillende persoonlijke uitingen één al omvattende uiting van liefde en intimiteit. De tienduizend dingen en tegelijk één Boeddha-natuur. 
Het eerste blaadje van de zenkalender van 2010 citeert Meester Bankei:

“Wat doet het er toe, het nieuwe jaar, het oude jaar?
Ik strek mijn benen en helemaal alleen doe ik een rustig dutje.
Ga me nu me niet vertellen dat de monniken hun onderricht niet krijgen.
Hier en daar zingt een nachtegaal;
De hoogste vorm van zenmeditatie.”

Ik wens jullie een mooi, gelukkig, gezond en stralend liefdevol 2010.