Gisterenavond tijdens een bijeenkomst in Venlo viel zomaar uit mijn mond dat ik van God wel los ben. Iemand sprak me daar op aan en vroeg wat ik daarmee bedoelde. Ik moest denken aan een koan van meester Rinzai: “Als je een Boeddha ontmoet op de weg, doodt hem dan”. Wat ik bedoelde te zeggen is dat ik los wil van ieder idee over wat God (of Boeddha is), dat ik iedere verwijzing naar iets buiten mijzelf (iets hogers en heiligers dat ik nog zou moeten bereiken en waar ik zou moeten streven) radicaal wil verwijderen. Geen enkel idee, geen enkel concept. Wie ben ik? Zeggen dat ik Boeddha ben is hetzelfde als zeggen dat ik niet weet wie ik ben. Zo grensloos zijn, zo grensloos mezelf zijn. Is dat wat Bodhidharma bedoelde toen hem gevraagd werd wie hij was en hij antwoordde “Dat weet ik niet”? (Shoyoroku koan 2).

Wat zou ik kunnen zeggen over stilte zonder te vervallen in de tegenstelling tussen stilte en geluid, tussen spreken en zwijgen? 
Vanavond zei iemand in de zendo dat je wel in stilte kan zitten, maar dat dat meestal niet betekent dat er van binnen ook stilte is. Zo helder! Mijn logische en lawaaierige brein laat geen stilte toe. Maar als ik alle onderscheid laat vallen en spreken en zwijgen zonder verdere uitleg en betekenis blijven, dan zijn mijn woorden vervuld van stilte. En mijn stilte is vervuld van alle geluiden. Geen enkel woord kan de betekenis beschrijven van mijn ware aard en tegelijkertijd is ieder woord een expressie daarvan.