Vandaag en morgen houden we een zogenaamde “teacher circle”, een bijeenkomst met Roshi, Michel Sensei, en al Roshi’s opvolgers en leraren in opleiding. We doen dat zo’n vijf tot zes keer per jaar en meestal op zondagmiddag en maandagmorgen. Officieel hebben we het meestal over koan’s, maar in feite hebben we het over van alles en nog wat. Vaak gaat het over de dingen die we tegen komen als leraren. Tegenkomen in onze sanga’s, maar vaker nog over wat we tegenkomen in onszelf. Soms is het uiterst open en eerlijk, soms heel confronterend en rauw. Vaak is het vrolijk en gezellig. Bijna altijd is het warm en vol liefde. Soms is het gesloten en gecompliceerd en moeizaam en worstelen we met het hervinden van onze openheid. 
Jaren geleden vroeg Roshi me wat ik nu werkelijk van haar wilde. Mijn antwoord was: “Ik wil jouw helderheid.” Toen was helderheid en inzicht het belangrijkste. Als Roshi me dat nu weer zou vragen zou mijn antwoord zijn: “Ik wil niets anders dan steeds verder en verder mijn hart openen.” Door dat steeds opnieuw aan te gaan wordt ook steeds opnieuw bevestigd dat mijn grenzeloze hart altijd open en alomvattend is. En dat het werkelijke probleem is, dat ik dat steeds weer vergeet en dan opnieuw moet terugvinden.