Morgen begint er een weekeind sesshin in Steyl en Helen en ik zijn bezig met de voorbereidingen. Grappig om te zien dat de voorbereidingen voor een kleine sesshin (twee dagen twaalf deelnemers) niet kleiner zijn dan die voor een grotere sesshin (vier dagen vijftien deelnemers). De aktielijst is even lang, mijn hart is even groot. De sandokai (identiteit van eenheid en verscheidenheid) zegt: “De weg kent geen noordelijke of zuidelijke leraar.” Mijn hart kent geen groot of klein. Voorbij groot en klein is het alomvattende geen. Mijn hart springt op van vreugde! 

Ik zit sinds maandag in Parijs en de tijd vliegt voorbij. Ik volg gewoon het dagelijkse schema en verder heb ik geen plannen. Dat wil niet zeggen dat ik niets doe. Dagelijkse gesprekken met Roshi, Zazen en Dokusan, een wandeling door Parijs terwijl we gewoon over koetjes en kalfjes kletsen. Schoonmaakwerkzaamheden, even een korte bijeenkomst om de activiteiten van de week door te nemen, de dagen zijn goed gevuld. En tegelijkertijd, geen verder doel dan wat er zich nu aandient. Niets te bereiken, niets te wensen, niets te willen, overgeven aan de eb en vloed van het centrum. Zo dadelijk toch nog eens zien of ik de vlekken op de douche vloer niet alsnog weg kan krijgen.

De moderne techniek staat voor niets. Ik zit in Parijs achter mijn oude laptop (model digitale stenen-tijdperk) en schrijf een blogstukje. Zo dadelijk wordt dat het internet op geslingerd en vanavond kan er al iemand in Nederland lezen wat ik heb geschreven. Ik weet niet of dat nu zo geweldig is, maar technisch kon dat vroeger niet toen alles nog met pen en papier ging en internet nog niet bestond. De verbindingen lijken sneller te zijn dan vroeger (froegâh hoor ik de Hagenezen zeggen). Tegelijkertijd weet ik dat nu, exact terwijl ik dit schrijf, een aantal sanghaleden in de zendo aan de Copernicusstraat aan het mediteren is. Ik weet het, ik voel het, en ik voel een diepe verbinding. Jullie zitten daar. Ik zit hier. Verbonden, of we dat nu weten of niet. Het is niet eens nodig dat ik die verbinding ervaar. Die is er en beïnvloedt mijn leven, zelfs zonder dat IK daar een ervaring van hoef te hebben. Ikloos ervaringloos. De warmte die ik voel bij de gedachte aan de sanghaleden in Den Haag, strekt zich zo moeiteloos uit tot alle levende wezens. Ik ga nog een uurtje zitten in de zendo.

Net zat ik een tijdje gewoon lekker in de tuin. Het is weer zonnig na een lange periode van hoosbuien en grijze wolken.
Het weer is gewoon het weer en de stemming die het weer in me oproept is gewoon een stemming. Eigenlijk is dat nooit een probleem. Het echte probleem is dat het denken verslaafd is aan voorkeuren voor dit liever dan dat, zon liever dan regen, mooi liever dan lelijk, gelukkig veel liever dan down. Regen is gewoon regen tenzij IK er een voorkeur aan vast plak en daar vervolgens naar ga leven. Ik ben niet deze voorkeuren. Wat is er voorbij die voorkeuren? Simpelweg zijn. Geen waarnemer, niets dat waargenomen wordt en niets dat waarneming kan worden genoemd. Simpel weg zijn is voorbij alle ervaren. En dan nu naar Albert Heijn, want de kinderen komen eten en ik wil nog naar de tentoonstelling van Margot Rood.