Ik zit in op de luchthaven van Barcelona te wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Het ruikt hier naar hamburgers (McDonalds zit hier ook) en de reizigers, de vloeren, de stoelen, de sfeer, de stemming, kortom alles is universeel. Het maakt nauwelijks uit of ik nu in Schiphol of Barcelona zit te wachten, luchthavens zijn net als McDonalds vestigingen. Het lijkt wel alsof de ontwerpers van luchthavens hebben afgesproken dat ieder onderscheid universeel zou moeten zijn. Deze luchthaven is anders dan Schiphol, maar als deze in Amsterdam zou staan en Schiphol hier in Barcelona, zou dat niemand echt opvallen. De talen op de bordjes vervangen en klaar is Kees. Het eigene is algemeen gemaakt en het resultaat is karakterloosheid. Het geeft totaal geen gevoel van eenheid in verscheidenheid, maar een gevoel van vlakte, geslotenheid en desinteresse. Werkelijk volledig een zijn met alles, is werkelijk volstrekt mezelf zijn en de bereidheid te hebben het diepste eigene van mij te openen en te delen. Dat is intimiteit. 

Afgelopen weekeinde hebben we voor het eerst in een sesshin in Venlo de maaltijden in Oryoki-stijl gegeten. Een rituele manier van eten met elkaar die tegelijk diep meditatief en heel erg praktisch is. Het woord Oryoki betekent letterlijk: “Precies de juiste hoeveelheid”. Voor de maaltijd is dat al heel precies en verhelderend. Precies genoeg betekent voor mij eigenlijk bijna altijd: “Minder dan ik dacht”. Voor mijn gezwollen gevoel voor verantwoordelijk zijn voor alles wat er in de sesshin gebeurd (jaja, egotrip, ik weet het), betekent dat hetzelfde. Ik kan me minder druk maken dan ik dacht dat nodig is en dan gaat het eigenlijk beter. Ik vroeg me af of dit niet het antwoord is op zoveel problemen van onze samenleving. Precies genoeg geld (dag bonus, dag armoede), precies genoeg werk, precies genoeg vrije tijd (dag burn-out, dag werkloosheid), precies genoeg voedsel (dag honger, dag obesitas), precies genoeg ……. Is minder nodig? En vooral, is MEER nodig? Proef de bevrijding!

Heel veel Koans wijzen naar de directheid van het allereenvoudigste. Een voorbeeld is dit: 
Een monnik vroeg Seigen: “Wat is de essentie van het boeddhisme?” Seigen antwoordde: “Wat kost rijst tegenwoordig in Roryo?” (Shoyoroku koan 5). Heel direct en heel precies. Het is de directheid van wat er precies op dit moment is. Hoe gewoon en dagelijks dat ook moge zijn. Maar dat betekent niet dat het gewone alledaagse, gewoon en alledaags is. Mijn ware aard is al omvattend en dat ervaren is adembenemend. Vanuit die ervaring is te zien dat al het alledaagse, al het directe, hoe gewoon ook, adembenemend is. Dat jij heel gewoon adembenemend bent.

Sinds gisteren heb ik de blafhoest. Ik loop ietwat wankel door het huis, het snot loopt uit de daarvoor aangewezen openingen en ik hoest me de longen zowat uit mijn ribbenkast. Het geluid klinkt als een zeehond die om haring roept. Vanmiddag heb ik Roshi gebeld en verteld dat ik dit keer niet naar Parijs kom. Het gaat gewoon niet, en bovendien heb ik geen zin om de halve Parijse Sangha te besmetten. Dit is in zeventien jaar tijd de tweede sesshin die ik af moet zeggen wegens ziekte en ik heb er flink de balen van. In Koan 87 van de Hekiganroku zegt meester Unmon: “ziekte en medicijn horen bij elkaar (helen elkaar). De hele wereld is medicijn. Wat ben jij?” Ik luister naar mijn geblaf. Niet naar Parijs. Job heeft de treintickets al omgeboekt (de engel) Een rustig weekeinde. Beetje bijkomen. Hoest, waf, kuch.