Ik ben weer terug van de traditionele ( en waarschijnlijk laatste) Big Mind retreat op Ameland. Er is daar een hoop gebeurd waar ik later nog wel eens over schrijven zal. Die gebeurtenissen brachten me opnieuw naar de vraag: Waarom doe ik deze oefening? Waarom zit ik?
In de loop der jaren heb ik heel wat redenen gehad en ook weer achter me gelaten. De belangrijkste reden destijds om te beginnen (en door te gaan) was, dat ik het gevoel had dat er iets aan mij ontbrak. Dat ik incompleet was. En toen ik mijn leraar ontmoette dacht ik in haar datgene te vinden wat ik miste. Ik wilde haar compassie en haar helderheid. Ik vond niet wat ik dacht dat er miste, en ik kon dat met haar hulp ook loslaten. Met haar hulp vond ik mezelf in mezelf.
Dit zoeken en laten gaan, zoeken en loslaten, zoeken, loslaten en weer zoeken; dat is ook vrij zijn van zoeken en loslaten. De inspanning en de doelen laten varen. Eenvoudigweg zijn. Gewoon dit. En gewoon dit.
Simpelweg aanvaarden dat ik niets anders kan zijn dan ik ben. Ik ben. Johannes van het Kruis schrijft: “Ik ben het hart dat wacht, zelfs als ik slaap”. Ik ben het tijdloze grenzeloze lege hart dat wakker is, zelfs als ik slaap en droom en zoek.