Midden in de nacht werd ik wakker en bleek in tranen te zijn. Beneden in de woonkamer ben ik op de stoel voor de balkondeuren gaan zitten in het duister (om Helen niet wakker te maken) en dacht aan de vraag in de vertaling van Jean-Claude Carrière van de Mahabharatha. “What is the greatest miracle? The greatest miracle is that death strikes around us every moment and yet we live as though we are immortal”. Ik keek er naar vanuit verschillende perspectieven.
In onbewustheid of verdringing van de nabijheid van de dood zou ik de voorbereiding op de dood achterwege kunnen laten en zou ik dus ook onbewust blijven van de onvoorstelbare schoonheid van dood en leven, van de bevrijding van leven, de bevrijding van dood, van de harmonie tussen leven en dood.
En in vol bewustzijn van de diepe aanwezigheid van de dood en (voor)bereid zijnde voor de directe nabijheid van de dood, leef ik nu, als oneindig, als eeuwig, in juist dit ogenblik, in volle aanvaarding van de pijn en van de vreugde. Dankbaar. De bron van dankbaarheid is de welkome aanwezigheid van dood en de welkome aanwezigheid van leven. Leven is het samenzijn van dood en leven.

Ik gedenk Bieke Vandekerckhove
29 juli 1969 – 7 september 2015

Ze werd vandaag begraven en in gedachten ben ik sterk bij Frank Sensei
en de leden van de Zen Sangha België, en bij allen die haar dierbaar waren.
Ik zou mijn armen om u heen willen.