De scenarioschrijver

In het hersenspinsel dat ik “IK” noem, gaan verbazingwekkende (en vaak genante) dingen om. Ik kan soms best wel diepzinnige dingen zeggen (denk ik zelf) en dan denk ik aan de reactie van mijn gesprekspartner(s) te zien, dat die me ook behoorlijk diepzinnig vindt/vinden. Maar wie denkt dat nu eigenlijk? Ik check wel eens wat die ander denkt en vraag dan zo neutraal mogelijk: “Wat denk je nu”? Nog nooit heeft iemand daarop geantwoord met: “Wow, jeetje, tjonge, grutjes, wat ben jij diepzinnig zeg!” Die ander denkt aan héél andere dingen dan aan MIJ. De enige die nagenoeg constant aan MIJ denkt, ben IK. Op de keper beschouwd eigenlijk buitengewoon eentonig. Ik vergelijk het wel eens met films. Ik ben voortdurend bezig een scenario te schrijven over wie IK ben en hoe IK ben. Soms denk ik dat IK best wel diepzinnig en briljant ben, vaker dat IK ontstellend stom, vergeetachtig, beperkt en kortzichtig ben. In het ene geval zijn mijn oordelen positief en in het ander negatief. En in beide gevallen is het alleen maar een idee, een film, een illusie, en het gaat alsmaar en alleen maar over MIJ. In plaats van ìn de film te blijven, kan ik er ook uitstappen en van buiten naar de illusie kijken. En het telkens opnieuw uitstappen uit de illusie en zo kijken naar die eindeloze films waarin IK altijd de hoofdrol speel, leidt tot diepgaande verveling. G*dverd@mme, ga ik mezelf nu weer op die kleffe manier de hoogte in steken (of zo negatief de diepte in sleuren)? Bleuh! Wie is die IK die zo onzeker is over zijn werkelijkheidsgehalte, dat hij die eindeloze B-films nodig heeft? Wie is IK?