Vandaag vieren we met het hele gezin Sinterklaas. Helemaal traditioneel, met surprises, gedichten, strooigoed en erwtensoep. Dat laatste hoort natuurlijk niet specifiek bij de Sint, maar in ons gezin wel. Toen de kinderen nog geloofden in Sinterklaas zaten er meer onderdelen in de traditie, maar nu ze 23, 21 en bijna 18 zijn, vallen schoentje zetten en zingen bij de schoorsteen niet meer in het raamwerk. Toch kunnen we nog best wat leren van kinderen die geloven in Sinterklaas. In hun stralende gezichtjes kan je zien dat ze nog gewoon geloof en vertrouwen hebben. Ze geloven nog dat er een mens kan zijn die niets anders doet dan het goede voor zijn medemens. Wij zijn natuurlijk véél verstandiger. Wij zijn ouder en wijzer (cynischer) en geloven daar niet meer in. En daarmee hebben we ook het geloof verloren dat (laat ik maar dicht bij huis blijven) bijvoorbeeld wijzelf ook die eindeloze goedheid in ons zelf hebben. En dat is jammer. Sint Nicolaas Bodhisattva probeert niets na te laten om kinderen vreugde te brengen. Ik zou kunnen proberen om anderen gewoon door mijn intenties en (mijn soms klunzige) handelen het geloof in het goede in de mens te brengen. Misschien te hoog gegrepen? Het lijkt me de moeite waard het te proberen. Het lijkt me de moeite waard opnieuw te gaan geloven in mijn eigen pracht en in die van alle wezens.Marianne Williamson schreef ooit: “Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be”?