Een maandag zoals vele anderen. Gesprekken, boekhouding, telefoontjes. Een ruzie tussen zoon en dochter. Grijs weer. Zodadelijk naar de buurt-super en dan maar weer eens kijken wat ik vanavond ga koken. Net als altijd. In het grijze weer, door de grijze straat, rijdt een grijs scootertje voorbij. Kortom, een echt heel erg gewone maandag. Maar dat is toch helemaal niet de bedoeling? Na al die jaren zen training zou iedere dag toch bijzonder moeten zijn? Ieder NU is bijzonder, en dat is dus niet zo bijzonder. We proberen bijzonder te worden (omdat we hopen dat we dan gezien en gewaardeerd gaan worden) terwijl we al heel gewoon heel erg bijzonder zijn. Daar hoeven we dus niets meer voor te doen. Lucht op toch? Ik realiseer me opeens ook dat er een bijzonder lading zit in bijzonder willen worden. We willen ergens aankomen, terwijl de reis veel bijzonderder is dan de bestemming. We proberen te worden wat we al zijn.