De werksesshin in Parijs is net afgelopen en er heerst een diepe rust in het huis aan de Avenue Pasteur. Bijna iedereen is weg en de permanente bewoners liggen allemaal op apegapen want er is verschrikkelijk hard gewerkt. Deze week was bijzonder. We zaten alleen in de vroege ochtend en late avond en verder was er een eindeloze hoeveelheid kluswerk, schilderwerk, schoonmaakwerk, reparatiewerk, enzovoorts. Er waren geen toespraken, nauwelijks dokusan, geen oryoki, alleen maar samu, alleen maar meditatief werken. Het was zo mooi en inspirerend om te zien hoeveel liefde zat in de bereidheid van mensen om te geven. Ze geven hun werk, hun vaardigheden, hun energie met zoveel liefde, met zoveel plezier. Het is een diep voorrecht om daar deel van te mogen zijn. Ik heb deze week ook zorgvuldig gekeken naar de manier waarop ik dingen vraag. Iemand VERTELLEN wat die MOET doen (het toilet leegruimen, de muren afnemen met ammonia en de randen afplakken) is heel anders dan iemand echt vanuit mijn hart zo open mogelijk VRAGEN, of die dat zou WILLEN doen. De vraag geeft de vrijheid om de te kiezen waardoor de wens om te geven, om lief te hebben, extra ruimte en nadruk krijgt. Regelmatig kwam deze week voor mij de vraag op: Wie is degene die mensen verteld wat ze moeten doen? Wie is die Michel die alles af wil hebben? Zien dat die geen substantie heeft schept de ruimte waarin vragen en responsen direct van hart tot hart stromen.