Ik zit in de Thalys op weg naar Parijs en weet dat dit stukje pas over een week of twee op het internet gaat verschijnen. Gek idee eigenlijk. Ik schrijf dit nu en heb geen idee wanneer jij (wie je ook bent) dit leest. Ik praat nu, ik schrijf nu, dit zijn mijn gedachten en gevoelens van nu. Dit nu strekt zich eindeloos uit. Nu is eeuwig. En als jij dit leest zijn deze gedachten ook jouw gedachten. Ze zijn van jou en ze zijn de mijne. Jij en ik. Twee is een.