Ik zit in op de luchthaven van Barcelona te wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Het ruikt hier naar hamburgers (McDonalds zit hier ook) en de reizigers, de vloeren, de stoelen, de sfeer, de stemming, kortom alles is universeel. Het maakt nauwelijks uit of ik nu in Schiphol of Barcelona zit te wachten, luchthavens zijn net als McDonalds vestigingen. Het lijkt wel alsof de ontwerpers van luchthavens hebben afgesproken dat ieder onderscheid universeel zou moeten zijn. Deze luchthaven is anders dan Schiphol, maar als deze in Amsterdam zou staan en Schiphol hier in Barcelona, zou dat niemand echt opvallen. De talen op de bordjes vervangen en klaar is Kees. Het eigene is algemeen gemaakt en het resultaat is karakterloosheid. Het geeft totaal geen gevoel van eenheid in verscheidenheid, maar een gevoel van vlakte, geslotenheid en desinteresse. Werkelijk volledig een zijn met alles, is werkelijk volstrekt mezelf zijn en de bereidheid te hebben het diepste eigene van mij te openen en te delen. Dat is intimiteit.