Wat zou ik kunnen zeggen over stilte zonder te vervallen in de tegenstelling tussen stilte en geluid, tussen spreken en zwijgen? 
Vanavond zei iemand in de zendo dat je wel in stilte kan zitten, maar dat dat meestal niet betekent dat er van binnen ook stilte is. Zo helder! Mijn logische en lawaaierige brein laat geen stilte toe. Maar als ik alle onderscheid laat vallen en spreken en zwijgen zonder verdere uitleg en betekenis blijven, dan zijn mijn woorden vervuld van stilte. En mijn stilte is vervuld van alle geluiden. Geen enkel woord kan de betekenis beschrijven van mijn ware aard en tegelijkertijd is ieder woord een expressie daarvan.