Een klein jaar geleden bracht een toenmalige cliënt een foto mee die zijn ex-partner (met wie hij een bittere scheiding uitvocht) hem had gestuurd. Een cliché natuurlijk, maar de foto was doormidden gescheurd en ze had hem het deel gezonden waar hijzelf op stond. Weg met jou leek ze te zeggen. We zijn toen vooral bezig geweest met verwerken en rouwen, maar afgelopen week, toen ik tijdens een opruim-rondje de foto weer tegen kwam, realiseerde ik me dat haar poging om hem op die manier weg te werken, haar poging om al haar verdriet, teleurstelling en machteloosheid weg te werken, alleen maar mislukken kon. Want letterlijk aan de scheur in het papier, aan die afscheiding tussen zij en hij, tussen gelijk en ongelijk, geluk en verdriet, moet alles wat ze weg wilde hebben te zien en te voelen zijn geweest. En dus sterker dan ooit aanwezig. Wat een verdriet.
Al onze pogingen om te voelen dat we goed zijn in plaats van niet goed genoeg, en gelijk hebben in plaats van ongelijk, en gelukkig gaan worden en niet ongelukkig, al die pogingen bergen die afscheiding in zich. En dat toont meteen weer alles wat we trachten te ontlopen. Niet verblijven in goed en kwaad, hoog en laag, is verblijven in de simpele zo-heid van leven. Zonder ergens betekenis aan te hechten is alles gewoon wat het is.