Gewoon erbij blijven.

De drie vormen van lijden die horen bij verleden, heden en toekomst, zijn verdriet, pijn en angst. Die zijn onontkoombaar. Als we ze gewoonweg omarmen, aanvaarden en zelfs welkom heten in onze innerlijke ruimte, dan kan het “ik” zich er niet zo makkelijk mee gaan bemoeien en er op reageren. Het reactieve “ik” transformeert “mijn” verdriet, pijn en angst in afwijzing, boosheid, agressie, jaloezie, hebzucht, bezitterigheid, cynisme, onverschilligheid, wegkijken, stress, enzovoorts. Die reactieve gevoelens ontstaan wanneer “ik” me verzet tegen, of wegvlucht van, verdriet, pijn en angst. We denken misschien dat we al die secondaire gevoelens best goed kennen, maar in werkelijkheid gaan ze snel overheersen, worden ze dramatisch, ingewikkeld en verwarrend. En ze ontnemen ons het zicht op wat het werkelijke probleem is.

Het echte probleem komt voort uit de vruchteloze pogingen van “Ik” om een solide eigen bestaan te creëren, vrij van verdriet, pijn en angst, onafhankelijk en onaantastbaar. Maar in werkelijkheid voedt dit alleen maar zelfzuchtigheid, reactiviteit en al het eindeloze eenzame lijden dat daaruit voortvloeit. En het veroorzaakt ook weer reacties en pijn in anderen en het lijden in de wereld blijft en groeit.

Als we er gewoon bij kunnen zijn, bij kunnen blijven. Als we de oorspronkelijke pijn er gewoon kunnen laten zijn en zelfs verwelkomen, dan ontwikkelen we vanzelf een natuurlijk gevoel van ruimte, zelfloosheid en compassie. Het lijden vermindert. We worden innerlijk opener, soepeler, ervaren meer dankbaarheid en vreugde, en creëren dat vanzelf ook weer om ons heen.

Blijf er gewoon bij. Wat er ook gebeurt, wat en wie je ook ontmoet, neem de tijd om diep adem te halen en zeg: “Ik aanvaard je bestaan in mij. Ik verwelkom je zoals je bent.”

Just stay with it.

The three forms of suffering of past, present and future, are sorrow, pain and fear. These are unavoidable. If we can just embrace and accept them, even truly welcoming them, within our spaciousness, then the “I” can not step in so easily and start reacting. The reactive “me” transforms “my” sorrow, pain and fear into rejection, anger, aggression, jealousy, greed, covetousness, cynicism, willful blindness, anxiety and so on. These feelings arise when “I” try to resist or get away from sorrow, pain or fear. We think we know these secondary feelings quite well, but actually they quickly become loud and convoluted and confusing. And they block our view on what the real problem is.

The real problem stems from “my” fruitless attempts to solidly exist, free from sorrow, pain or fear, independent and untouchable. But this actually just feeds and solidifies self-centeredness, reactivity and all the endless lonely suffering that results from it. And it then inflicts pain on others and the suffering of the world just continues and deepens.

If we can just be with it, stay with it. If we can just allow and even welcome the original pain, then we develop a natural sense of spaciousness, selflessness and compassion. The suffering becomes less. We become more open, more flexible, appreciative and joyful and in a completely natural way invite this to arise in those around us.

Just stay with it. What ever happens, whatever and whoever you encounter, take the time to breath deeply and say, “I allow you to exist in me. I welcome you as you are.”