Op de weg van Jaipur naar Jodhpur ligt een klein plaatsje genaamd Pushkar. Het is een bedevaartsplaats hier, vanwege het heilige meer dat er ligt, dat een van de vijf belangrijke bedevaartsplaatsen in het Hinduïsme is. Het is niet bekend wanneer de stad is gesticht, maar geschat wordt dat er al in de vierde eeuw voor Christus een nederzetting stond. Volgens de legende ontstond het heilige meer doordat Brahma er een kwade geest versloeg door hem aan te raken met een lotusbloem. Eén van de bladeren viel op de grond en op die plek onstond een meer. Nu is er rond dat meer een hele serie ghats (in Hindi betekent dat zowel bergrug als trap) ontstaan waar mensen hun gebeden zeggen om gezondheid en welzijn te vragen voor henzelf en hun familie, waarna ze een offer brengen en zich reinigen in het water. Omdat we nu eenmaal op weg waren van Jaipur naar Jodhpur hebben we een omweg gemaakt en zijn we naar het heilige meer gegaan. Pushkar is een prachtig en kleurrijk stadje en als je bij een ghat afdaalt naar het meer en aan de rand van het water staat, is het uitzicht over de de ghats, met honderden mensen die allemaal Puja doen, met de witte stad erachter, adembenemend. De stad en de oever van het meer stralen traditie en een diepe gelovigheid uit. Aan de oever werden we door een Brahmaan aangesproken en hij bood aan om ons te begeleiden. Diverse andere heilige mannen begonnen zich vervolgens ook met ons bezig te houden, waaruit maar weer blijkt dat ook hier marktwerking aanwezig is in religie en spiritualiteit. Ik kreeg het aanbod een Puja te doen voor het welzijn van mijn familie en besloot daarop in te gaan en de Puja uit te breiden tot iedereen. Opnieuw volgde een rondje onderhandelen. Hoeveel was dat welzijn waard en of ik dat dan in Rupees of (voorkeur van de heilige man) in Euro’s wilde betalen? Aangezien we nog Euro’s hadden en dat een sacrale korting opleverde heb ik in Euro’s betaald. Later begreep ik dat nagenoeg alle ghats in handen zijn van een tempel die met het verdiende geld natuurlijk de Brahmanen onderhoudt maar ook een enorm liefdadigheidsnetwerk runt in Pushkar en andere plaatsen in Rajastan. Aan de oever sloeg de stemming om nadat ik had afgerekend. De Brahmaan begon in diepe ernst aan een serie gebeden, ik kreeg een streep op mijn voorhoofd, mijn handen werden gewassen in het meer, ik werd besprenkeld met water uit het meer en tenslotte smeekten we samen om geluk en gezondheid voor alle levende wezens. Ik vroeg hem of ik er iets aan toe mocht voegen en sprak de So Sai Myo Kichyo Dharani uit. De Brahmaan luisterde verbaasd en lachend toe, schudde zij hoofd en boog samen met me in gasho. Daarna namen we afscheid. Die laatste buiging samen met de Brahmaan, aan de rand van het meer op de laagste trede van de ghat was bijzonder voor me. Het is me meer dan ooit duidelijk dat de boedhistische traditie waarin ik ben opgeleid en waarin ik leef en werk, hier begonnen is en diepe wortels heeft in dit land. En ik vermoed dat dit een groot aandeel heeft in mijn gevoel van thuiszijn hier.