Een paar dagen geleden ben ik met Roshi naar Coimbatore geweest om de hoofdvestiging van dit ayurvedische centrum te bezichtigen. Het is veel ouder dan waar wij zitten en meer een hospitaal dan een centrum. Het ligt in de stad (wij zitten buiten Coimbatore op het platte land) midden in een woonwijk en bestaat uit een wirwar van straatjes en paviljoens. Het is hier gebruikelijk dat als je wordt opgenomen, een of meerdere familieleden mee opgenomen worden ter ondersteuning en om te helpen in de verzorging. De tempel is een integraal onderdeel van het hospitaal en medische systematiek en religie gaan hier hand in hand. In Nederland is die band verdwenen (en dat is misschien maar goed) maar hier is er kennelijk weinig tegenstrijdigs aan moderne medische handelingen (ze gebruiken hier gewoon moderne röntgenapparatuur, ct-scans en mri’s) ayurveda en hinduïsme. Van veel kanten is me voor deze reis verteld dat India een land van extremen is en dat is zeker waar. Maar de meeste mensen lijken hier weinig moeite te hebben om met en in die uitersten te leven. De capaciteit om tegenstellingen te overbruggen is hier groot, ook al weet ik dat sommige tegenstellingen ook hier zo nu en dan tot grof en massaal geweld leiden. Ik voel in veel mensen hier een soort van innerlijke ruimheid en flexibiliteit waarmee ze omgaan met hun omstandigheden en waarvan ik leren kan.