Na een week in het ayurvedisch centrum daalt er een sereniteit in me neer. Er hangt vandaag een blauwe waas over het landschap. De tempel en de palmbomen op de directe achtergrond zijn warm van kleur. Rode dakpannen, gele muren, en de palmbladeren hebben een onbeschrijfbaar kleurverloop van donker- naar lichtgroen en geel. Daarachter valt een soort gat van wazigheid, waarin alleen heel vage contouren zichtbaar zijn van eindeloos veel meer palmbomen. Dat gaat over in een ruimte van alleen blauwe waas en daaruit rijzen in de verre verten majestueus de bergen van de Western Ghats op, die tegelijkertijd onbewegelijk zijn en een beetje trillen in de warmte.
Dit is de eerste keer in lange tijd dat ik mezelf volledig in de “uit-stand” heb staan. Er is niets te doen en het advies is ook om echt niets te doen. Nergens naar toe, niemand te spreken, niets af te handelen, geen verplichtingen, geen leuke dingen doen, niet iets bijzonders gaan zien, enzovoorts. Niets moet, wat niet betekent dat niets mag. Het voelt nu sterk als sesshin, maar er is zelfs geen sesshin-tijdschema om aan te houden. Het is als de grote schoolvakantie toen ik nog een kind was en ik me wel eens een dag gewoon kon vervelen en de tijd een soort van oneindigheid omvatte. Verveling is volgens mij de weerstand van ons brein tegen niets doen. In niets doen zitten weinig tot geen mogelijkheden om ons zelf te bevestigen en te verzekeren van een eigen separaat bestaan. Zitten als een rotsblok en mezelf de staat van zijn voorstellen van een rotsblok. Eeuwen gaan voorbij en het rotsblok hoeft niets te doen, gaat nergens naar toe, hoeft niemand te spreken en niets af te handelen, heeft geen verplichtingen, gaat geen leuke dingen doen, hoeft niet iets bijzonders gaan zien, en vraagt zich niet af wat de andere rotsblokken denken en doen. Het blok IS. Chōgyam Trungpa noemt het “virgin time”, maagdelijke tijd, als een onbeschreven blad, waar nog niets op geschreven staat en waarop alles in potentie mogelijk is. In die staat van zijn valt iedere poging om Mezelf te zijn weg, en is er geen enkele noodzaak om een mening of oordeel te vormen. Dat betekent niet dat ik onbewegelijk wordt. Ik ben een mens en kan nog steeds handelen en werken met wat het moment/de situatie presenteert. Er is alleen geen drang meer om iets voor mezelf te bereiken of te bewijzen. Het is een heel open staat van zijn waarin alles mogelijk is en alles onversluierd binnen kan komen.