Niet weten

Rahul is mijn vaste masseur hier. Hij is 28 en gaat binnenkort trouwen. Zijn aanstaande heeft hij hier in het centrum ontmoet. Ook zij werkt hier als masseuse. Hoewel zijn Engels beperkt is (en in Hindi kan ik alleen hallo en dankuwel zeggen) zijn we inmiddels verbazingwekkend veel over elkaar te weten gekomen in vier dagen.
Zo weet ik nu dat het hier voor jonge mannen en vrouwen uit de zogenaamde de betere standen nog normaal is dat de ouders de huwelijkspartner uitzoeken, maar dat voor hem een zijn aanstaande dat allemaal veel makkelijker is. Zijn familie woont ver weg en zijn aanstaande heeft nauwelijks familie. Ze zijn niet gebonden aan grond en erfenissen en sociale status (een masseur verdient hier niet veel) en dat geeft veel minder druk. Maar voor boeren met grond of mensen met status ligt dat veel gevoeliger en hangt meer af van de partnerkeuze.
Een gearrangeerd huwelijk is in deze samenleving, waarin familie alles is en je veiligheid en vangnet volledig van je familiebanden afhankelijk zijn, minder raar en ouderwets dan ik dacht. De vrouwelijke arts die ons begeleid gaat ook binnenkort trouwen. Ze is 26 en haar ouders zijn al een tijdje opzoek naar geschikte kandidaten. Ze heeft de vrijheid om nee te zeggen tegen een kandidaat, maar dat haar ouders de kandidaten selecteren vind ze eigenlijk geen probleem. Mijn eerste reactie was verbazing en een soort innerlijke weerstand. Dat kan toch niet een goede weg zijn voor een relatie die gefundeerd is op liefde. Maar als bij ons zo ongeveer de helft van de huwelijken binnen tien jaar weer in scheiding eindigt, wie kan dan beweren dat ons systeem beter is?
Telkens weer wordt ik hier geconfronteerd met de automatismen in mijn denken en mijn overtuigingen. Misschien wel juist omdat de contrasten hier zo groot zijn t.o.v. mijn “comfort zone” en alles hier zo anders is vallen mijn overtuigingen en verborgen oordelen zo op. Ik weet zo weinig en ik “vind” zoveel.