Heel lang geleden kwam ik dit gedicht tegen van Jalal ad-Din Rumi (kortweg Rumi). Ik voelde een diepe aantrekkingskracht maar ik was jong en vond ik het moeilijk om er in door te dringen. Misschien was ik er toen gewoon niet klaar voor. Een paar weken geleden hadden we het in de zendo over schuld en veroordeling en herinnerde ik me het gedicht weer en heb het opgezocht. Tijdens de afgelopen sesshin in Steyl las ik gedichten van Hafez (dankjewel Micha) en kwam Rumi weer bovendrijven in mijn geheugen. Dit is de tekst:

Come to me
Come again
Whoever you are
This door is not the door of guilt or shame
Even if you made a thousand vows
And broke them all time and again
This door is open to everyone
Just come
Come as you are

Rumi

Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent

Rumi

Er bestaan veel en sterk verschillende Engelse vertalingen maar deze is voor mij wel een van de mooiste (de Nederlandse vertaling heb ik gebaseerd op de Engelse).
Het is zo uitnodigend en liefdevol. Het laat me binnen zonder oordeel, zonder mitsen en maren, onvoorwaardelijk. Het is een poort die open staat al is het wel degelijk een doorgang. Of ik binnen stap is een keuze, maar tegelijkertijd een aanvaarding van wie ik ben, zoals ik ben. Volkomen onontkoombaar. En zo is de poort ook géén poort. De doorgang is het realiseren dat er nooit een barriëre is geweest en dat ik terugkeer naar wie ik altijd al was en altijd zal zijn. Wees welkom.