De moderne techniek staat voor niets. Ik zit in Parijs achter mijn oude laptop (model digitale stenen-tijdperk) en schrijf een blogstukje. Zo dadelijk wordt dat het internet op geslingerd en vanavond kan er al iemand in Nederland lezen wat ik heb geschreven. Ik weet niet of dat nu zo geweldig is, maar technisch kon dat vroeger niet toen alles nog met pen en papier ging en internet nog niet bestond. De verbindingen lijken sneller te zijn dan vroeger (froegâh hoor ik de Hagenezen zeggen). Tegelijkertijd weet ik dat nu, exact terwijl ik dit schrijf, een aantal sanghaleden in de zendo aan de Copernicusstraat aan het mediteren is. Ik weet het, ik voel het, en ik voel een diepe verbinding. Jullie zitten daar. Ik zit hier. Verbonden, of we dat nu weten of niet. Het is niet eens nodig dat ik die verbinding ervaar. Die is er en beïnvloedt mijn leven, zelfs zonder dat IK daar een ervaring van hoef te hebben. Ikloos ervaringloos. De warmte die ik voel bij de gedachte aan de sanghaleden in Den Haag, strekt zich zo moeiteloos uit tot alle levende wezens. Ik ga nog een uurtje zitten in de zendo.